όσο περισσότερους φίλους, φίλους;, κάνω στο φβ, τόσο πιο πολύ μόνη αισθάνομαι
το είδος της μοναξιάς που ποτέ δεν αισθάνθηκα σε σχολική αίθουσα
ούτε καν στην αποθήκη, προσωρινή αίθουσα διδασκαλίας, τότε, πότε ήταν το τότε ή που πήγαν τόσα χρόνια πριν το σήμερα;, όπου 43 παιδιά της πρώτης ηλικίας στο γυμνάσιο θα με υποδέχονταν με όλη τους την αντάρα, καθήμενα και όρθια, σε δυο παράλληλες σειρές ξύλινων παλιών θρανίων
τότε που, αρνήθηκα την πρόταση του διευθυντή να με παρουσιάσει ο ίδιος στα παιδιά, ακριβώς για να μην έχω αυτήν την διαλυτική αίσθηση μοναξιάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου