Σταύρος Σταμπόγλης, ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑ Ι

από τη συλλογή «Διηγήσεις πόλεων»



ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑ, 1

Πόσες οπλές σύμπαντος πατάνε τη στεριά,
και η εικόνα γεννιέται απ’ τα τραύματα των ίσκιων.
Εμπρησμός μνήμης, αναρχία γκρεμών,
καθώς το βύθισμα του αετού σφυρίζει ζευγάρωμα
στο χάος,
και η άμμος απ’ το βυθό της ανεβάζει καλό νερό·
θαύματα ν’ αντέχουμε στα χαμηλά.

Η ακτογραμμή κλέβει βράχο απ’ το πέλαγος και δες,
στο κοιμητήριο φέρνουν
το αναγκαίο χώμα από μακριά.
Επί βράχου αναπαύονται οι ταφές,
επί βράχου κτενίζονται τα κύματα.
Ο ήχος της θάλασσας μοιάζει με λέξεις ανοιχτές.

Εδώ οι πράξεις ξοδεύονται στην πενία της δίψας.
οι ορίζοντες πολλαπλασιάζονται στο πλήθος των μαρτύρων·
εδώ ο Θεός δεν θα μπορούσε να είναι κάτι πέρα από την ήττα
Κι ας φυσάει ο μέγας άνεμος του λίβα,
κι ας είναι αβάσταχτο το μπόι του φωτός,
χαμηλόφωνοι άνεμοι δροσίζουν την κρούστα του
αλατιού



(Λιβυκό. Πορεία από χώρα Σφακίων προς Λουτρό)



© Assimina