Ο άνθρωπος της ζωτικής επιθυ-
μίας που δεν γνωρίζει τον φόβο, που δεν υπο-
χωρεί, που ήξερε τι είναι η απόλυτη ευθύνη
της πράξης, αυτός ο άνθρωπος που αγαπούσε
περισσότερο από καθετί τη μοναξιά του, ήταν
ταυτόχρονα αυτός που δεν μπορούσε να αντέ-
ξει το να είναι εγκαταλειμμένος, να μην έχει
πια δίπλα του τα άτομα που τον αγαπούσαν.
Είναι η σκηνή που απ' όλο το βιβλίο μού
έκανε μεγαλύτερη εντύπωση: Ο γερασμέ-
νος Λακάν, εγκαταλειμμένος από τη νεαρή
ερωμένη του, αφήνει το γραφείο του στη οδό
Ντε Λιλ, όπου εργαζόταν και ταυτόχρονα
ζούσε, για να πάει στο σπίτι του γαμπρού του
Ζακ-Αλέν Μιλέρ και της κόρης του Ζιντίτ και
να χωθεί στο κρεββάτι του μικρού Λικ, του
αγαπημένου του εγγονού. Αίτημα παρουσίας,
που λαμβάνει εδώ τη μορφή της ικεσίας, της
προσευχής, της επίκλησης του Άλλου, της
αγάπης που δεν εγκαταλείπει. (σ. 18-19)
(πρόλογος στην ιταλική έκδοση)
© Assimina
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου