ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΤΑΜΠΟΓΛΗΣ ΔΙΑΤΤΩ Συνείδηση Ανάστασης

 Μεγάλο Σάββατο 2015
εν Μεγάλη Κάψη Δυτικής ορεινής Φθιώτιδας


ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

ΟΝΕΙΡΟ Ι.

Δέντρα εν σειρά αιμορραγούν
Μυρωδιές να θυμίζουν βρασμό μυριστικών
Αφή ευκάλυπτου
Ξαφνικά αλλάζουν οι ρυθμοί του δρόμου
Η Αικατερίνη τρέχει, τρέχει, πετάει∙ στην
ανοιξιάτικη μπόρα μια αγκαλιά σταγόνες
Το φουστάνι της, σκουτί παλιού ασπροσέντονου,
μούσκεψε, πήρε το χρώμα του πηλού
Στο λαιμό της γυαλίζουν σταγόνες, στα μαλλιά της
εξατμίζεται ουράνιο τόξο
Οι εξώπορτες και τα παράθυρα ανταλλάσσουν
ψίθυρους∙ απλώνουν ματιές στις υποψίες
στήθους, στους ώμους∙ οι τοίχοι φλέγονται
Κι εκείνη θραύσμα γης γελώντας,
ένας απρίλης.



ΟΝΕΙΡΟ ΙΙ.

Συμβάν Απριλίου
Μαξιλάρι ιδρωμένη γη
Η απλωσιά του ήλιου ένα θρόισμα
Το πρόσωπο τής εικόνας, ιστίο μνήμης με
καύσιμο την άρνηση θανάτου
Άνοιγμα ν΄ ανεμίζει η αθανασία το λινό της
Και σύννεφα υδρατμών, καθώς ανακουφίζουν ένα
παγιδευμένο φιλί στο χθεσινό λαχάνιασμα.
Χείλη που λιώνουν στο χώμα∙ πλημμύρα σιγής
Ανεπαίσθητη αφή, κατά πληροφορίες ξεχασμένη∙ και
ναι, λάθος μεγάλο, πρόκειται για δενδροστοιχία∙ ό,τι
καταλήγει πείσμα σημείου στον ορίζοντα.
Κατάστηθα στον χειμώνα καρφώνει η άνοιξη
τους αιφνιδιασμούς της
Εμμονή δυτικά του πρωινού τα
βοτάνια των λέξεων.

Σ. Σ. (ανέκδοτο)




από την προσωπική στήλη του Σ. Σ.,  "ΔΙΑΤΤΩ", στο f/b


© Assimina