(από την ενότητα: Αφροδίτες)
Σήμερα
το πρωί
στο
τέλος της εφημερίας του Λαϊκού
συναντήθηκα
με μια γαζέλα
χρυσή
και νεαρή
καστανά
και κόκκινα μαλλιά 1 κι 80 ψηλή
με
τα τακούνια της
μια
χρυσοκάστανη ήταν γοητεία
στα
τελευταία είκοσι ή στα τριάντα
ντυμένη
ένα φόρεμα ανάριο καφετί
σπαρμένο
με κόκκινα λουλούδια
χαιρετούσε
γι άγνωστο λόγο
την
νοσοκόμα στο ουρολογικό
καλημέρα
κύριε γιατρέ!
θυμάμαι
την να λέει
Κοιτάζω
με, πιο κοντόν της
ως
ανάμνηση κοντή
να
μαζεύω την κοιλιά
καθώς
την ρίχνω στο κρεβάτι νοερά
άδικη
που σαι ζωή
δίνεις
σε κανέναν κείνο που ποθεί;
Κάποιες
επιθυμίες νόστος άμωμος
περνούν
και φεύγουν σαν καλοκαίρια
πριν
το καταλάβεις δίχως αμαρτίες και νυστέρια
γυμνούλες
όμορφες χρυσές σαν άμμος
νόστος
γλυκύς αγέρια κι έρωτες
χάλκινα
όνειρα στρόγγυλες βιόλες
κορμιά
που λιγώνουνε ατίθασα αγόρια
κορμιά
που χάνονται γοργά πεφταστέρια
(αντιγραφή από το blog του)
© Assimina
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου