Γιώργος Λ. Οικονόμου, ποιήματα

ο αόρατος ποιητής (αυτοπροσωπογραφία)

Στη γενιά του '70 πέφτει μικρός
στη γενιά του '80 ανύπαρκτος
μα τον τραγουδάν στα πεζοδρόμια
οι τυφλοί ακκορντεονίστες...

==============

Κορίτσια κι αγόρια με προσπερνούν.
Δεν εχει τόπο ένας μεσήλικας αναμεσα τους.

Κορίτσια κι αγόρια με προσπερνούν.
Ιδέα δεν εχουν πως το βράδυ εμένα θα διαβάζουν.

===============


Περιφέρω το κορμί μου στους δρόμους
αυτοσχέδιος εκρηκτικός μηχανισμός
κυοφορείται πλαϊ πλαϊ με τα σπλάχνα μου
η ματιά ντυμένη χίλιες δυό ικεσίες
εκπέμπει ολοένα και πιο έντονα το μήνυμα
απασφαλίσατε
Γύρω μου κόσμος ανυποψίαστος
μ'ακουμπάει, σπρώχνει, προσπερνά.
Μιά φωνή βραχνή κι αδέξια
ζητάει "ακρόαση Θεού"
σημάδι πως η ώρα κόντεψε.
Οπου να'ναι τα τηλέτυπα του κόσμου
πυρετωδώς θα κροταλίζουν
για τ' άνθος που γεννήθηκε
εντός χειροβομβίδος.

============


Ο διάδρομος

Μας χωρίζει ο διάδρομος.
Μακρύς διάδρομος
κι οι καθαρίστριες
κάθε πρωί ρίχνουν νερά
να περάσω δε μ'αφήνουν
όσο δε λέει να στεγνώσει.
Αυστηρές μαζύ μου
ούτε μου περνάει απ'το μυαλό
να τις παρακούσω.
Αλλωστε ποιός ειμ'εγώ ;
ένας ακόμα τρόφιμος


============

Ο Βικέντιος ζεί.
Μόνο που αυτή τη φορά κόβει το χέρι αντί για το αυτί,
βγάζει τα μάτια
κουράστηκε να δίνει εξηγησεις σε ψυχιάτρους
τώρα θέλει έναν ορθοπεδικό
ονόματι Νίκο
λίγο να του τρίψει την πλάτη,
λίγο το καμμένο πόδι του πατερα
να ανακουφισει
κι οταν με το καλο συμβει αυτό
παρέα με τον Αντώνη Σουρούνη στη Βασιλέως Ηρακλείου
όλον τον κόσμο θα κεράσουν βομβίδια

===========

Κάθε μέρα ανασταίνεται
μπροστά μου ο Λάζαρος
τώρα που του'φύγαν οι ντροπές.
Κάθε μέρα,έρχεται,λέει ''χαίρετε!''
κι ύστερα ανεπαίσθητα
επιτελεί το έργον του.
Φεύγοντας με παρακαλεί
να τηρήσω εχεμύθεια.
Πού ακούστηκε άγιος
να καθαρίζει
δημοσιοϋπαλληλικά γραφεία ;






από τον χώρο του στο f/b



© Assimina