Στρατής Φάβρος, Στον Κ. Λουκόπουλο

 Στον Κ. Λουκόπουλο


 
Αυτός είναι ο κόσμος με παρρησία στο λέω μα δίχως καημό
τα ρόδα θ ανθίσουν μαζί με ζιζάνιο κι αλίμονο τον γδικιωμό
μελάνι που χύνεται μες στην καρδιά και φράζει το λόγο
θα βγούν οι ρήτορες στίχους θα στήσουν εγώ βλέπω τοίχους

Υπομονή κάνει ο ποιητής κι έκκληση στη Θεό της γραφής
Η επανάσταση χάθηκε μα μη με λογίζεις
πες πως ξεστράτισα λάθος πως έκανα μη με κακίζεις
μείνε στο κέντρο σου πάνω στο εύρος σου με της πυγμής

σου το όνομα δίκαιο και σε λίμπρο ανεπίκαιρο
να αφήσουμε σήμερα στιχους τα μέλλοντα
ετσι στα σύννεφα θα γράφει πως ήρθαμε
αν νέον ορίζοντα δείξαμε, το χρέος μας κάμαμε.


***

[γεια σου βρε Στρατή!]

© Assimina