Ειρήνη Βουτσκόγλου - τα συγχαρητήρια δεν θα δοθούν ποτέ δημόσια εκεί που όντως αξίζουν

   Δεν είμαι εκπαιδευτικός ειδικής αγωγής. Δεν δήλωσα καν τέτοια προτίμηση ποτέ (παρότι θα μπορούσα να προσληφθώ πιο εύκολα) κι ούτε θεωρώ πως ένα μεταπτυχιακό σε κάνει ειδικό στο θέμα αλλά αυτό ας το συζητήσουμε άλλη φορά. Στα σχολεία, συναντώ συχνά παιδιά με ιδιαιτερότητες. Από δυσλεξία έως και Άσπεργκερ. Κι όλα τους φαίνονταν να ανήκουν σε πολλές διαφορετικές κατηγορίες. Από αυτό καταλαβαίνω πως υπάρχει μεγάλο εύρος ιδιαιτεροτήτων. Αυτοί οι μαθητές στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση έχουν την πολυτέλεια συνοδού-εκπαιδευτικού σε συγκεκριμένα μαθήματα. Φέτος σε δύο διαφορετικά τμήματα της ίδια τάξης είχαμε δύο παιδιά με Άσπεργκερ. Απολύτως διαφορετικά μεταξύ τους. Ο Α. με άριστη επικοινωνιακή ικανότητα, εξαίρετος χειραγωγός, πονηρός, ιδιαίτερα προκλητικός όταν οι συμμαθητές του *δεν* αντιδρούσαν σε κάτι ενοχλητικό που έκανε, απαιτούσε την προσοχή, είχε πολλές εξωσχολικές δραστηριότητες ενώ στα μαθήματα του σχολείου τα κατάφερνε μόνο επειδή είχε βοήθεια από τον εκπαιδευτικό ειδικής αγωγής που καθόταν συνεχώς μαζί του. Η Μ. είχε μεγάλο επικοινωνιακό πρόβλημα, εάν ποτέ σου απαντούσε ή σου χαμογελούσε ένιωθες πως είχες καταφέρει να φτάσεις στο φεγγάρι, με τεράστια προσπάθεια πειθαρχημένης προσοχής και μελέτης, με τον ίδιο βοηθό εκπαιδευτικό όπως και ο Α.
   Η Γκρέτα είναι ο Α. και τα συγχαρητήρια δεν θα δοθούν ποτέ δημόσια εκεί που όντως αξίζουν - στην Μ.
   Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από την κατασκευή ειδώλων. Τέτοιων, που το μόνο που επιθυμούν και κατορθώνουν είναι η φωταγώγηση της δικής τους οντότητας- χωρίς να αντιλαμβάνονται την παγίδα όταν ενδύονται τον ρόλο της μαριονέτας.

(από τον χώρο της στο fb)

 *******

Βουτσκόγλου παιδί μου(*), Ειρήνη, ειλικρινά ευχαριστούμε.

(*) με θάρρος παλιό / ελπίζω να μου το επιτρέπει(ς) ακόμη.

 

© Assimina