Η κινέζικη και η δυτική ποίηση

αποσπάσματα από την εισαγωγή του βιβλίου:

κινέζικη ποίηση

μετάφραση Αμαλία Τσακνιά

εκδ ΠΛΕΘΡΟΝ

Αθήνα 1982, γράφει στη μέσα σελίδα και: Η παρούσα έκδοση τυπώθηκε τον Σεπτέμβριο του 2000 σε 2000 αντίτυπα στο τυπογραφείο Δ. Πρίφτης και Υιοί Ο. Ε. και βιβλιοδετήθηκε στην Υιοί Κων/νου Π. Βαλαβάνη Ο. Ε., κάτω από τον κολοφώνα

η δε εισαγωγή, φέρει την υπογραφή της μεταφράστριας και ημερομηνία: 17.9.1979

το χρονικό διάστημα 2017 - 2019 έπαιρνα μαθήματα κινέζικων

έπεσα πάνω σε αυτό το βιβλίο, το αγόρασα και συζήτησα αρκετά με την δασκάλα μου στο μάθημα
πέρα από τα ποιήματα καθαυτά, μεγάλη εντύπωση κι ενθουσιασμό μού προξένησε και η εισαγωγή καθώς έθετε το κοινωνικό, ιστορικό, οικονομικό πλαίσιο των δύο κοινωνιών, και, αναλύοντας την κινέζικη ποίηση, ταυτόχρονα συνέκρινε τους δυο πολιτισμούς και τις επιρροές στην ανάπτυξη της ποιητικής τους 

μερικά, λίγα κομμάτια αντιγραμμένα από τις 21.3.2019...


 

***

Η κινέζικη και η δυτική ποίηση ξεχωρίζουν βασικά από το βάθος κι από τον τρόπο έκφρασης. [..] η πηγή και η φύση των διαφορών τους πρέπει να αναζητηθούν […] στον πολύ σημαντικό ρόλο που έπαιξε η ποίηση, σχεδόν μέχρι τις μέρες μας, μέσα στην κινέζικη κοινωνία, καθώς και στις ανομοιότητες του κινέζικου και του δυτικού ταπεραμέντου.

Από την αρχή της ιστορίας, η ποίηση στην Κίνα είχε πολύ στενή σχέση με τη δημόσια ζωή και με την ίδια την εξουσία.

Από την αρχαιότητα η ποίηση, αναπτύσσοντας θέματα βαθιά ανθρώπινα, βυθίζεται μέσα στην πιο συγκεκριμένη πραγματικότητα και εμφανίζεται σαν μια λαϊκή φωνή […].

Η ποίηση είναι επίσης ένα παιχνίδι συναναστροφών. Φίλοι ανταλλάσουν ποιήματα ή συνθέτουν πολλοί μαζί ένα ποίημα για το οποίο είχε δοθεί το θέμα καθώς και η ρίμα. Άγνωστοι μεταξύ τους ανταλλάσουν στίχους πάνω στους τοίχους των πανδοχείων.

Κυρίως όμως έγραφαν για τον εαυτό τους. Ήταν μια ανάγκη για τον καθένα να ξεδώσει, να κρυσταλλώσει ένα φευγαλέο αίσθημα, μια στιγμή θλίψης ή χαράς, ένα συναπάντημα, μιαν αναχώρηση, ένα γεγονός μέσα στην οικογένεια.

Το γράψιμο είχε επίσης σκοπό την ανάπτυξη του πνεύματος, την απόδραση από την καθημερινή πραγματικότητα και την ένωση με τη φύση σε τέτοιο βαθμό, ώστε ορισμένοι κριτικοί προσδίδουν στην κινέζικη ποίηση την παρηγορητική και υπερβατική αξία μιας θρησκείας, τουλάχιστον για τις μορφωμένες τάξεις.

[…] δεν υπήρχαν – αν θέλουμε να  κυριολεκτήσουμε – επαγγελματίες ποιητές. Δεν τους ενδιέφερε να δημοσιεύσουν το έργο τους ή έστω να το διατηρήσουν.

 


© Assimina