κόκκινο
της καρδιάς του νέου ρόδου
το
κάποτε είναι ήχος σιωπής ανθρώπου Μαρία
ένας
κόφτης να αδειάσει τη πούδρα τ' ουρανού
από
βλέμμα· να φεύγουν οι κραυγές των ψυχών
έξω·
ν' απλώνονται ύλη αστρική και υλακή ζώου
στο
άπειρο· να σπάζονται στο μηδέν του σύμπαντος
κι
έπειτα να 'ρχεται βροχή στην πόλη και λίγο κίτρινο
απ'
την ταμπέλα του δρόμου να σου φτιάχνει ήλιο
για
τη στιγμή που θα μουσκέψουν τα βλέφαρα δάκρυ·
κι
ορχήστρες πουλιών και βαθύ πράσινο δάσους να
αποτελέσουν
την κολυμπήθρα να βαφτιστείς εκ νέου·
κι
οι προθέσεις των ανθρώπων λευκές όπως το γνήσιο
χιόνι
στη κορυφή του Ολύμπου παραμονή καλοκαιριού
του
'15 σε μια τέτοια κοιλότητα του χρόνου αξιώθηκα
κι
εγώ Μαρία να 'ρθω να σε συναντήσω ξαναγεννημένη
να
βαδίσουμε μαζί την «μικρή οδό των ρόδων» με χέρια
για
φτερά και μάτια πυρσούς· κι όπως λίγο κόκκινο
θέλω
στο ποίημα να βάλω τη γυναίκα που χώρεσε στο
μικρό
πίνακα του Ρέμπραντ στον πεσσό της αιθούσης
στην
Εθνική Πινακοθήκη Αθηνών στο νου μου φέρνω· να
λάμπει
ατελής όπως το χαμόγελό σου κι είναι αυτό το
κόκκινο
στο ποίημα Μαρία των Αγγέλων
που μας αγάπησες ._
σ.σ.:
η αρχική δημοσίευση στο e-περιοδικό Staxtes και τον ιστοχώρο ΠΟΙΕΙΝ,
έγινε κάτω από τον τίτλο: το κόκκινο στο χαμόγελο της Μαρίας, και με
κάποιες διαφοροποιήσεις λεκτικές και στοίχισης στο σώμα του κειμένου
η Μαρία είναι ένα παιδί με σύνδρομο Ντάουν το οποίο συνάντησα κατόπιν
συνεννόησης και συμφωνίας της μητέρας της, κάποτε στη Θεσσαλονίκη
η Μαρία με άρπαξε μέσα στην αγκαλιά της και μου μίλαγε πράγματα που
καταλάβαινα επειδή η μητέρα της μου εξηγούσε
η μητέρα της Μαρίας υιοθέτησε και απευθύνεται ή μιλάει για την κόρη της
ως Μαρία των Αγγέλων, πράγμα που με μου δίνει χαρά, όση και αυτό που
μου εμπιστεύτηκε πώς τα παιδιά αυτά αν δεν εμπιστευτούν δεν αγγίζουν,
δεν μιλάνε
η συλλογή στην οδό αλαμάνας ξημέρωνε επίσης, "κλείνει" δεκαεπτά συν δύο
ποιητικές μονοκονδυλιές και έξι κελαηδισμούς
έκδοση:
"Καλλιτεχνικό σωματείο έβδομο βήμα"
Δεκέμβρης του '17
καλλιτεχνική επιμέλεια:
Γεωργία Νόνα
© Assimina
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου