η φωτογραφία

 Κικής Δημουλά, «Φωτογραφία 1948»

Κρατώ λουλούδι μάλλον.
Παράξενο.
Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου
πέρασε κήπος κάποτε.

Στο άλλο χέρι
κρατώ πέτρα.
Με χάρη και έπαρση.
Υπόνοια καμιά
ότι προειδοποιούμαι γι’ αλλοιώσεις,
προγεύομαι άμυνες.
Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου
πέρασε άγνοια κάποτε.

Χαμογελώ.
Η καμπύλη του χαμόγελου,
το κοίλο αυτής της διαθέσεως,
μοιάζει με τόξο καλά τεντωμένο,
έτοιμο.
Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου
πέρασε στόχος κάποτε.
Και προδιάθεση νίκης.

Το βλέμμα βυθισμένο
στο προπατορικό αμάρτημα:
τον απαγορευμένο καρπό
της προσδοκίας γεύεται.
Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου
πέρασε πίστη κάποτε.

Η σκιά μου, παιχνίδι του ήλιου μόνο.
Φοράει στολή δισταγμού.
Δεν έχει ακόμα προφθάσει να είναι
σύντροφός μου ή καταδότης.
Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου
πέρασ’ επάρκεια κάποτε.

Συ δεν φαίνεσαι.
Όμως για να υπάρχει γκρεμός στο τοπίο,
για να ’χω σταθεί στην άκρη του
κρατώντας λουλούδι
και χαμογελώντας,
θα πει πως όπου να ’ναι έρχεσαι.
Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου
ζωή πέρασε κάποτε.

Από τη συλλογή Το λίγο του κόσμου (1971)

[πηγή: Κική Δημουλά, Ποιήματα, Ίκαρος, Αθήνα 62005, σ. 155-156]

-----------------------------------


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 1948

Κρατῶ λουλοῦδι μᾶλλον.
Παράξενο.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
πέρασε κῆπος κάποτε.

Στὸ ἄλλο χέρι
κρατῶ πέτρα.
Μὲ χάρη καὶ ἔπαρση.
Ὑπόνοια καμιὰ
ὅτι προειδοποιοῦμαι γι᾿ ἀλλοιώσεις,
προγεύομαι ἄμυνες.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
πέρασε ἄγνοια κάποτε.

Χαμογελῶ.
Ἡ καμπύλη του χαμόγελου,
τὸ κοῖλο αὐτῆς τῆς διαθέσεως,
μοιάζει μὲ τόξο καλὰ τεντωμένο,
ἕτοιμο.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
πέρασε στόχος κάποτε.
Καὶ προδιάθεση νίκης.

Τὸ βλέμμα βυθισμένο
στὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα:
τὸν ἀπαγορευμένο καρπὸ
τῆς προσδοκίας γεύεται.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
πέρασε πίστη κάποτε.

Ἡ σκιά μου, παιχνίδι τοῦ ἥλιου μόνο.
Φοράει στολὴ δισταγμοῦ.
Δὲν ἔχει ἀκόμα προφθάσει νὰ εἶναι
σύντροφός μου ἢ καταδότης.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
πέρασ᾿ ἐπάρκεια κάποτε.

Σὺ δὲν φαίνεσαι.
Ὅμως γιὰ νὰ ὑπάρχει γκρεμὸς στὸ τοπίο,
γιὰ νά ῾χω σταθεῖ στὴν ἄκρη του
κρατώντας λουλούδι
καὶ χαμογελώντας,
θὰ πεῖ πὼς ὅπου νά ῾ναι ἔρχεσαι.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
ζωὴ πέρασες κάποτε.



***


Ασημίνα Λαμπράκου, η φωτογραφία

Όπως
πρωί πλενόμουν
κι έβλεπα το πρόσωπό μου στον καθρέφτη
να μια ωραία γωνία λήψης, σκέφτηκα
Έτσι που
στα τρία τέταρτα εκείνο
κι οι μπούκλες
ελεύθερες ακόμη
από τις επιταγές της τσατσάρας
γλύκαιναν τις γραμμές του μετώπου
Μια
να κρύψει είχε αναλάβει
με τη σκιά της
εκείνες των ματιών
όταν ταυτόχρονα
η συμβολή σκιάσεων
συγκάλυπτε τα περιττά που βαραίνουν το σαγόνι
Τα μάτια
αφιερωμένα στις αισθήσεις
κι ελαφρωμένα από συναισθήματα
αποκάλυπταν όλη την απλότητα που είχες ανιχνεύ-
σει πάνω μου
Να την στείλω, είπα

Έπειτα...
γιατί τόση απάτη για να με θελήσεις;

 (νοτιοανατολικό βλέμμα, εκδ. Ενδυμίων, 2014)


*
δες τη διαφορά που κάνει ένα -ς- στον τελευταίο στίχο της Δημουλά!
παραθέτω και τις δυο εγγραφές του ποιήματός της όπως τις βρήκα σε διαφορετικά sites
σε διαβεβαιώ! έτυχε να το προσέξω 


στην Μαρία, που είχε πατήσει το πόδι κάτω σα να σβήνει τσιγάρο ισχυριζόμενη εμφατικά πως η Ασημίνα πατάει κάτω το ποίημα της Κικής... γιατί, δεν προλάβαμε να το συζητήσουμε, Μαρία

© Assimina