για την αγάπη και άλλα (με αφορμή)

Η όποια ιστορική μνήμη θα κολλάει αυτομάτως με την εκδίκηση. νίκος κουρμουλής

Αποκόβω συνειδητά  μια μόνο φράση του ανθρώπου από ολόκληρο το κείμενό του με αφορμή τα επεισόδια μίσους εναντίον του δημάρχου Θεσσαλονίκης χθες

Είναι έτσι: η ιστορική μνήμη αναπαράγει το μίσος, η ιστορική μνήμη γίνεται μοχλός μνησικακίας

Είναι δίκαιο; Κατά τη γνώμη μου όχι. Είναι όμως αληθινό. Επειδή η βία φέρνει βία ως απάντηση.

Επιθυμώ κάποτε να δω ένα άγαλμα πόντιας μητέρας να αγκαλιάζει τα παιδιά και των δυο πλευρών. Δε θα συμβεί.

Είναι ιδιότητα χαρακτήρα, προσώπου δηλαδή, όχι ρόλου (μητέρας), όχι θεσμού(οικογένειας)

Αγαπάμε με το κατά πώς μας δείξανε. Ή με το κατά πώς αρνηθήκαμε εκείνο που μας δείξανε – αντιδράσαμε.

Η αγάπη μαθαίνεται. Η αγάπη αποτελεί  εργαλείο ένταξης του ατόμου στο κοινωνικό σύστημα που θα το εκθρέψει, εφόσον την αποδεχθεί στη μορφή που του διδάσκεται.

Ο τρόπος που αγαπάμε είναι διαποτισμένος από τις διδαχές που μας έδωσαν, ή τις αρνήσεις μας σε αυτές, τις ανάγκες της ομάδας ή του κοινωνικού συνόλου που ανήκουμε

Υπακούει συναισθήματα που οι προηγούμενοι από εμάς διαποτίστηκαν με αυτά

Αν ιδιοτελείς άνθρωποι σου δίδαξαν την αγάπη, ιδιοτελώς αγαπάς, ιδιοτέλεια την χαρακτηρίζεις

Ο άνθρωπος μαθαίνει πρώτα από το παράδειγμα, τη μίμηση

Η μιμητική πράξη είναι η πρώτη μέθοδος διδασκαλίας

Έτσι το παιδί σηκώνεται να περπατήσει, έτσι ακολουθεί το ρυθμό βηματισμού του ενός των γονέων, το σκύψιμο, την ορθή πλάτη, τους όρθιους ώμους, κι άλλα

Το παιδί αισθάνεται από τη στιγμή που εσύ του ονομάζεις εκείνο που αισθάνεται

Δεν ονομάζουμε απαραίτητα με λόγια – λέξεις – έννοιες

Πρώτα ονομάζει το ύφος του προσώπου, των χειλέων, του βλέμματος, η στάση του σώματος. Οι λέξεις, έπειτα.

Αν τη στιγμή που το παιδί χαίρεται, εμφανιστείς έντρομος και του πεις: μη φοβάσαι, εκείνο θα ονομάσει την χαρά, φόβο ._

© Assimina