Τ. Κ. Παπατσώνης, ΕΣΤΙΑ

ΕΣΤΙΑ

Ή είσοδό μου στο σπίτι σου, είσοδο τής φιλίας
πού επισκέφτεται τήν φιλία. Τής πρώτης θύρας
ή διάβαση, μόνη, μέ διαθέτει πρός τά εκεί.
Του μικρού κήπου τό αντίκρυσμα, χαιρετισμός
πρώτος. Τής μέσα θύρας τό άνοιγμα, ή είσοδό μου
καί πάλι πίσω μου τό κλείσιμο, είναι ή οριστική
διάβαση μεταξύ τού ασταθούς καί του ευσταθούς.
Τά χλιαρά ρεύματα στό μεσοσκόταδο πού μέ υποδέχονται
είναι τ’ αγγέλματα θερμής καρδιάς, πού κάπου μέσα
χτυπά, χτυπώντας αναμένει. Ή συνάντηση
μέ τούς δικούς σου, πού εξίσου είναι καί δικοί μου
δείχνει τήν αδερφότητα. Θωπείες δέν έχει.
Ούτε εναγκαλισμούς. Ούτε ασπασμούς.
Αλλά όλα υπάρχουν, είναι τής ψυχής. Ευλογημένες
οί ώρες πού κάτου από τήν στέγη σου μού έχουν ορισθεί.
Επιφυλάσσεις γιά τό τέλος τό μεγάλο δώρημα,
τήν έλευσή σου, τή συνάντησή μας, πού, άν ήτο έξω
τής μυστικής χλιδής τού σπιτιού σου, θάτον
σάν πράγμα άπρεπο, όχι τό συνάδον
στήν ύπαρξή σου, ύπαρξη τής Εστίας, όχι τού Υπαίθρου.


(αντιγραφή απο το διαδίκτυο
με χρήση  ABBYY Screenshot Reader
και αλλαγή στο μοτονικό, δυστυχώς, όπου χρειαζόταν)



© Assimina