ΣΥΜΒΑΝ ΑΠΡΙΛΙΟΥ, Σταύρος Σταμπόγλης

Το μαξιλάρι, ιδρωμένη γη. Η απλωσιά του ήλιου ένα θρό-
ισμα φωτιάς. Το πρόσωπο της εικόνας είναι ιστίο μνήμης
με καύσιμο την άρνηση θανάτου. Παράθυρο ν' ανεμίζει η
αθανασία το λινό της στην πλατεία.
Και σύννεφα υδρατμών, καθώς ανακουφίζουν ένα παγιδευ-
μένο φιλί στο χθεσινό λαχάνιασμα. Χείλη που λιώνουν στο
χώμα· πλημμύρα σιγής. Ανεπαίσθητη αφή, κατά πληροφο-
ρίες ξεχασμένη. Και, ναι, λάθος μεγάλο· πρόκειται για δε-
ντροστοιχία, ό,τι καταλήγει πείσμα σημείου στον ορίζοντα.
Κατάστηθα στον χειμώνα καρφώνει η άνοιξη τους αιφνι-
διασμούς της. Εμμονή δυτικά το υ πρωινού τα βοτάνια των
λέξεων.

από το: Διηγήσεις πόλεων, εκδ. Κέδρος, σελ. 15


© Assimina