Πάντα έβλεπα κι από πάντα είχα πει
Ελεύθερη αν ήμουν κι ένα άτομο μεστό,
Ένα φόρεμα θάχα από το πιο κόκκινο ροδύ
Τόσο, όσο θα μπορούσες να δεις, κομψό,
Να το φορώ έξω νωθρή βαδίζοντας και κομψή,
Μιαν του καλοκαιριού ημέρα,
Κι ένας θα υπάρξει έτσι να με δει
Και να διώξει τον κόσμο πέρα.
Και θάναι αυτός ένας κορτάκιας,
Μ' άστρα πίσω απ' τη ματιά,
Και μαλλιά σαν μέταλλο στον ήλιο,
Και χείλη για ψέματα, τόσο θερμά.
Χαρούμενους μας έβλεπα πάντα, κι ευγενικούς
Στην πόλη μέσα τιμημένους πολύ
Στη γυνακεία μου φύση τώρα φτασμένη
Το χαζοφόρεμα έχω τυλιχθεί.
μτφρ. Ασ. Λαμπράκου
φωτο.: Μαρία Βασιλοπούλου |
© Assimina
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου