ΜΠΕΚΕΤ, λουδοβίκος ζανβιέ

ΜΠΕΚΕΤ, λουδοβίκος ζανβιέ, Θεμέλιο

Ο πόθος ενός αδελφού, είναι γεγονός, μπορεί να φτάσει ως
την αρπαγή: όπως υιοθετούμε ένα αποκούμπι των πόνων μας,
χρειαζόμαστε κι ένα αποκούμπι της αγάπης μας, και το προσ-
φέρουμε στον εαυτό μας. Το ότι εμφανίζεται ένας όμοιός μας
και μας είναι δοσμένος ή μας δίνεται, αυτό αντικατοπτρίζει τη
σχέση κυρίου-δούλου που θα ζήσουμε, ακριβώς από τη λύσσα
μας για αδελφοσύνη. Αρχίζουμε να δενόμαστε μ’ αυτόν εδώ.
Αν αυτός είναι ένας χνουδωτός σκύλος, ατελείωτος ακόμα, θα
μας τον δίνουν κάθε φορά που υπάρχει ανάγκη. Αν είναι ένας
άνθρωπος, θα τον δέσουν μαζί μας ο λόγος ή η σφυρίχτρα: έτσι
γίνεται με τον Κλοβ και τον δήμιό του τον Χάμ.
Ωστόσο, ο σύνδεσμος μπορεί να είναι κάτι καλύτερο από μια
Εικόνα: ένας αληθινός πόθος . […] Ή κάτι περισσότερο: ένα γε-
γονός […]
Η ανάγκη ενός αδελφού φθάνει μέχρι το σωματικό βασανισμό,
κι αυτός ο βασανισμός δέχεται μια εξήγηση μες απ’ το περίφημο
παράδειγμα του "Πώς είναι", που φωτίζει αναδρομικά τις άλλες
ωμές/αδελφικές σχέσεις: είναι το αγκάλιασμα. […]

μτφρ. Λήδα Παλαντίου, Αλεξάνδρα Παπαθανασοπούλου
εκδ. Συγγραφείς για πάντα/Θεμέλιο

© Assimina