του Γιώργου Μανιάτη

του Γιώργου Μανιάτη
.
Εσένα που κανείς δεν σε πότισε, πολυέλαιο πράσινο με τα φώτα
του σαν πορτοκάλια σε λέω!

Μόλις μιλήσω ισχνεύω: σα να είχαμε καταστρέψει από πριν ό,τι θα
ήθελα να σου πω. Θέλω, μάλλον, λοιπόν, ένα βάθος για να αντλήσω
νερό. Το νερό να σου φέρω στη ρίζα σου να σηκώσεις κλαριά.
--- Τώρα θα 'ρθει η άνοιξη! να πουν τα παιδιά.
....Τα παιδιά της οδού σου να είναι.
..Ύστερα να 'ρθω κοντά σου. Να πνεύσω το είδος μου πάνω σου
μέχρι να φουντωθείς. Να λυγίσει το άνθος σου και μετά να καρπί-
σεις. Και μέσα στον κόρφο σου να μεστώσουν δυο κίτρα για τους
χειμώνες.
....Η γειτονιά σου να γέμιζε ξύλινα ξίφη.
....Ένα ας είχα κι εγώ!

από την ανθολογία ερωτικής ποίησης της Ελευθεροτυπίας

© Assimina