confessio, Δημήτρης Νικηφόρου

στη φίλη ποιήτρια Ασημίνα Λαμπράκου

confessio

Σ' ένα συρτάρι με σκόρπια τετράδια
ο χρόνος κλειδώθηκε στο φθινόπωρο.
Τα φύλλα τους, χάλκινα πρόσωπα,
σαν ουρανοί βαρύθυμοι αυλακωμένοι
με ρυτίδες στίχων, κρέμονται στους κλώνους
των παλιών μου κριμάτων.
Τα ξεφυλλίζω σπάνια πια,
μα έτσι που κοιμούνται αγκαλιά
λαθεύω και τα κρίματα διαβάζω σιγανά
ενώ οι στίχοι μου σαν φρύγανα φουντώνουν
απ' τη λύσσα τους και καίγονται.

Όλα τα κρίματά μου γίναν ποίηση,
που σκύβουν πάνω της οι λίγες μου αρετές,
πολύ να μην ψηλώνουν και ξιπάζονται.


Δ.Ν 30 - 3 - 2014

© Assimina