(ξεκινώ να γράψω κι αισθάνομαι πως θα έρθω σύντομα στην ανάγκη να διασαφηνίσω πως το κείμενο αυτό είναι πρωτίστως πολιτικό)
Η αποχή δεν είναι επιλογή μου
όσο κι αν η συνάφεια του κόσμου με πληγώνει
Το βράδυ πριν το ταξίδι, τηλεφώνησε ο Σταμάτης
Αν θες για τις στατιστικές σας, μάλλον δεν θα σας ψηφίσω, είπα σύντομα
Δεν έχουμε στατιστικές εμείς, είπε. Εμείς ψάχνουμε ψήφους, για να μπορούμε μετά να συνεχίσουμε όπως πριν. Στον Λαναρά. Είμαστε όπως τότε με τους δασκάλους. Αλλά αν εσύ νομίζεις πως αυτοί που θα ψηφίσεις, μετά θα υλοποιήσουν όσα λένε, τότε.. ρίξτα τους… με πάθος.. αν όχι.. σε περιμένουμε.
Το μετά! λες κι είναι ξεκάθαρο το μετά στην πολιτική..! λες κι είναι εύκολο να διακρίνεις την συνέπεια λόγων έργων στο διά ταύτα του αύριο.
Στο ξενοδοχείο που έμενα, είχα αρκετές φορές την ευκαιρία να δω τον εαυτό μου γυμνό στον καθρέφτη. Δεν μπορούσα φυσικά να διακρίνω τα ίδια τα χρωμοσώματα που γράψανε στο DNA μου τα χαρακτηριστικά μου, σωματικά και άλλα, διέκρινα όμως σαφώς τα αποτελέσματα συνδυασμών των αρχικών. Λοκρίδα, Κυνουρία. Δυο περιοχές της Ελλάδας όπου οι κάτοικοί της θεωρούνται γηγενείς, καθαροί Έλληνες, έλεγε ένα από τα βιβλία της ιστορίας που έχουν γραφεί. Κι εγώ περήφανη αναγνώριζα πάνω μου τα σωματομετρικά χαρακτηριστικά της φυλής μου όπως κληροδοτήθηκαν σε μένα από τους γονείς μου. Τίποτα από την μακρίκανη γοητεία της Κάρλα Μπρούνι. Ούτε της, στον ίδιο με μένα γεωγραφικό παράλληλο, διατελούσης θυελλώδους Πενέλοπε Κρουζ .
Μήτε καν κάτι από τα στοιχεία των κοριτσιών των τσιγγάνων της συνοικίας που δουλεύω.
Καμπύλες. Καμπύλες που μαρτυρούν μιαν άλλη ξεχωριστή διαδρομή στον χρόνο. Μια μοναδικότητα που μου ανήκει και που με συνδέει με την Ανατολή παρά την Ευρώπη στην οποία ανήκω.
Όλα μας ήταν στρογγυλά. Γεμάτα στρογγυλάδες. Τα κορμιά, οι εκκλησιές, οι μουσικές μας, άκουσα προχτές έναν, που η μύτη του στο προφίλ θύμιζε Μεγαλέξανδρο στα ψηφιδωτά, να λέει.
Στο κορμί του άντρα μου συναντιούνται όλοι οι πολιτισμοί που κατοίκησαν ανά τους αιώνες στην Κρήτη.
Η Έγνατία έτρεχε πριν από μας, μπροστά μας.
Στα λιθόστρωτα οι ταμπέλες των συγχρηματοδοτήσεων μου τράβαγαν το βλέμμα. Μπορεί επειδή είχα λόγο. Μπορεί κι επειδή πραγματοποιούσαν ένα όνειρο. Οι συγχρηματοδοτήσεις. Όχι οι ταμπέλες. Μπορεί κι επειδή μέσα από τα έργα και το στάδιο που βρίσκονταν να έκρινα το δικό μου κράτος και τις προτεραιότητές που θα έπρεπε να έχει.
Ο άνθρωπος από τον φούρνο, δέκα χρόνια φερμένος εδώ από την γειτονική Καβάλα, ήξερε καλά την ιστορία του τόπου που τον φιλοξενεί και λυπόταν για όσα θα μπορούσαν να είχαν γίνει αν… αν η πολιτική προτεραιότητα υπήρχε πριν και πάνω από την συμφεροντολογική προσωπική. Αν το μέλημα ήταν για τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη.
Ο άνθρωπος στο μπακάλικο, με σχήμα προσώπου που παρέπεμπε σε Ηπειρώτη, αναφέρθηκε στους Πομάκους κι η κουβέντα συνεχίστηκε για τις μειονότητες στη μεγάλη πόλη. Όχι άσχημα αλλά με ενδιαφέρον κι άποψη που διαφαινόταν μέσα απο τα λόγια κι ας έπεφταν ανολοκλήρωτοι οι συλλογισμοί.
Στο τραίνο για Σταυρούπολη, ένας νέος άντρας με χαρακτηριστικά και χρώματα που θα απέδιδα σε Θρακιώτη, μιλούσε μεγαλόφωνα στο κινητό με την αδελφή του, δηλώνοντας με ειλικρίνεια που διαφαινόταν από τη χροιά της φωνής αλλά και τα λεγόμενά του, πόσο πολύ χάρηκε που είδε τους γονείς τους μετά τόσον καιρό. Και τους δυο γονείς..! κάποιο συμβάν που δεν ξεκαθαρίστηκε από την κουβέντα, χώρισε την οικογένεια μέχρι εκείνη την ημέρα, ημέρα γενεθλίων του, που ο νεαρός είχε πάρει απόφαση να αντικρύσει τους γονείς και πάλι. Κι έφευγε με την ικανοποίηση αυτού που απέδειξε το ζητούμενο. Πως ήταν ικανός να σταθεί στα πόδια του από μόνος του, δίχως βοήθεια κι επομένως, συμπληρώνω εγώ, δεσμεύσεις, έλεγχο, αναθέματα για την διαχείριση της ίδιας του της ζωής από εκείνους. Έφευγε με το: μπράβο το παλληκάρι μου, ειπωμένο από τα πατρικά, αυστηρά κατά συνήθειο, χείλη, τυπωμένο στο πρόσωπο, τη στάση του σώματός του, στον ύπνο που του κλείσε τα βλέφαρα μετά που έκλεισε αυτός το κινητό.
*Contre temps
Μεταλαμβάνω γλωσσική πληρότητα, σκηνές στη γενικότητα και τη λεπτομέρεια τους, άρτια δοσμένες, διείσδυση στο βάθος του ψυχισμού τέλεια. Προσκυνώ εικόνες σε πρασινισμένο, απο την υγρασία της μνήμης, χαλκό, μιας εποχής που το τέλος της με γέννησε και με ωρίμασε. Το βιβλίο της Μιμίκας Ι. Κρανάκη. Δωρισμένο από τον Αλέκο στην κόρη μου πέρυσι. Τον Αλέκο που δεν τον λέω νονό της κόρης μας γιατί πριν από αυτό ήταν, κι εξακολουθεί νάναι, φίλος μας. Το διαβάζω τρεις μέρες τώρα, λέξη προς πρόταση, παράγραφο προς ενότητα, προσεχτικά όσο δεν κάνω πάντα ή συνήθως, όσο κάνω μόνο όταν το κείμενο περιλαμβάνει ψυχογραφήματα κι ανατροπές. Κι υποκλίνομαι. Υποκλίνομαι σε αυτό που μου προσθέτει ευεργετικά. Διαβάζω και συγκρατώ. συγκρατώ και προχωρώ.
Αυτάρκεια . Αυτάρκεια. Και..: είχε θρονιαστεί μέσα της ανεκτόπιστα(!)
Θα ήθελα να γράφω έτσι. Θα ήθελα να σκέφτομαι έτσι.
Ενδοστρέφομαι ανησυχητικά. Ενδοστρέφομαι ενοχλητικά. Απέχω! Απέχω ασυνείδητα θεμάτων που άλλες φορές με ιντριγκάριζαν ενθουσιαστικά.
«[…] Η δνίς Κρανάκη είναι αδύνατο με τη μόρφωση που έχει και με τη διεισδυτική δύναμη της ψυχής και του κριτικού της πνεύματος να μην ξέρει, πως ο πόνος ενός ατόμου, που τον δημιουργεί σχεδόν το ίδιο το άτομο, δεν μπορεί νάχει τόσο ενδιαφέρον όσο ο πόνος ολάκερης της ανθρωπότητας – πόνος τωρινός, περασμένος, μελλούμενος. Δεν μπορεί να μην ξέρει, πως τα μεγάλα έργα κινούν τις προοδευτικές δυνάμεις προς τα εμπρός, ενώ το δικό της το περίφημο κατά τα άλλα έργο, συντάσσεται, έστω και “αρνητικά” με τις σκοτεινές δυνάμεις της αντίδρασης», με την υπογραφή του Κώστα Βάρναλη, δημοσιευμένο στον Ριζοσπάστη Γενάρη του 1948, στον πρόλογο του βιβλίου με το ίδιο, το βιβλίο, αφιερωμένο σε αυτόν. Τον Βάρναλη…!
Η μη αποχή –από όλα- είναι επιλογή μου, είναι η προσωπική μου στάση στη ζωή
Όσο κι αν η συνάφεια του κόσμου με πληγώνει
Μόνο ξεχάστηκα!
Ο Φώτης, εκεί που καθίσαμε για να κόψουμε στη μέση τη κούραση από τη διαδρομή, είπε: εγώ νομίζω πως η αποχή, όσο κι αν την πριμοδοτούν, δεν θάναι όση περιμένουν. Οι άνθρωποι θα πάνε εκδρομή στα χωριά τους, εκεί που έχουν, εκεί που μπορούν να μείνουν όσα κι αν βγάζουν, και θα ψηφίσουν. Δεν θα είναι μεγάλη η αποχή.
Δε θέλω να σταματήσω να ελπίζω. Νομίζω πως έπειτα δεν θα έχω υλικό για να ζω. Κι ελπίζω να μην απογοητεύσουμε τα παιδιά. Γιατί, παιδί είναι κι ο Φώτης. Τι που δουλεύει και συνεχίζει τις σπουδές του; Κι ότι με κρατά ενεργή είναι αυτό το συναίσθημα της ευθύνης μου απέναντι στα παιδιά.
Ονειρεύομαι:
[...]
Imagine there's no countries
It isn't hard to do
Nothing to kill or die for
And no religion too
Imagine all the people
Living life in peace
[...]
Imagine no possessions
I wonder if you can
No need for greed or hunger
A brotherhood of man
Imagine all the people
Sharing all the world
You may say that I'm a dreamer
But I'm not the only one
I hope someday you'll join us
And the world will live as one
Αντιγράφω απο την συλλογή ΥΓ. του Μανόλη Αναγνωστάκη:
Περιθώριο στο "Περιθώριο"
Όσο πιο φωναχτά εναντίον του κατεστημένου
..Και ποτέ μη ξεπέσεις στο αχ εμείς οι καημένοι. (Δε θέλει παρά ένα βηματάκι να το σκεφτούν οι άλλοι για σένα)
(Γηράσκω αεί αναθεωρών)
Ο Κάλβος κι ο Σολωμός έζησαν είκοσι χρόνια στην ίδια πόλη χωρίς ποτέ να συναντηθούν
Το βράδυ πριν το ταξίδι, τηλεφώνησε ο Σταμάτης
Αν θες για τις στατιστικές σας, μάλλον δεν θα σας ψηφίσω, είπα σύντομα
δεν έχουμε στατιστικές εμείς, είπε. Εμείς ψάχνουμε ψήφους, για να μπορούμε μετά να συνεχίσουμε όπως πριν. Στον Λαναρά. Είμαστε όπως τότε με τους δασκάλους. Αλλά αν εσύ νομίζεις πως αυτοί που θα ψηφίσεις, μετά θα υλοποιήσουν όσα λένε, τότε.. ρίξτα τους… με πάθος.. αν όχι.. σε περιμένουμε.
Το μετά! λες κι είναι ξεκάθαρο το μετά στην πολιτική..! λες κι είναι εύκολο να διακρίνεις την συνέπεια λόγων έργων στο διά ταύτα του αύριο.
Για κάποιους όμως όπως κι εγώ, είναι. Εύκολο όχι κι ούτε δυνατό να προβλέψεις τις ανάγκες διαφοροποίησης από αρχικές εξαγγελίες στη πρόοδο των πραγμάτων. Δυνατό όμως να διακρίνεις το προτσές των πραγμάτων και την συνέπεια στη βάση εξαγγελιών, την φιλοσοφία, την κοσμοθεωρία, αυτών. Κι έτσι είναι που επιλέγεις. Τουλάχιστον εμείς που επιλέξαμε να πορεύομαστε έτσι…
Αύριο λοιπόν, όπως θα ρίχνω στο άνοιγμα τη δική μου άποψη ψηφίζοντας, επίτρεψε μου να ονειρεύομαι την στιγμή του μέλλοντος που θα ψηφίζουν μια διαπλανητική, της Γης μας κυβέρνηση. Αυτήν που θα ενώνει και θα νοιάζεται για όσα ήδη προχωρούν ενωμένα στα γονίδια και τις συνήθειες μας, τις ανάγκες και τις συναναστροφές μας. Από τη συνάφειά μας με τον κόσμο…
στον κύριο Αλέκο Στάμου
που ενδεχομένως
να περίμενε απο εμένα
ένα πολιτικό κείμενο
όπως τότε..
κι ας μην συμπορευόμαστε στον ίδιο πολιτικό χώρο
©Assimina
