Δευτέρα 17 Ιουλίου 2017

Μιας Βδομάδας Καλοσύνη του Β. Λαλιώτη



Δευτέρα

κάτι μικρά μικρά
σχεδόν η λέξη νύχια
που καλεί
όλο το δέρμα
κι εσύ να πας
μια λέξη να πας
και να μη σβήσει
απέναντι
εκεί που έπεσε ο άγγελος


Τρίτη

το άλογο έτρωγε
τα τριαντάφυλλα και
ήταν τόση η δίψα
που το νερό
ξανάγινε θεός
ψηλά στη στέρνα
στο ξωκλήσι εκεί
μετάνιωσα και δεν σε φίλησα


Τετάρτη

τα τροκάνια
στο μαρμάρινο αμφιθέατρο
κι έλεγες έτσι
από ύλη ακοής ο αέρας
η λέξη υλακώντας και
σκιρτήσαν τα σκυλιά
το φονικό όσο
θα παίζεται είπε δεν
θα γίνεται


Πέμπτη

το σώμα είναι δώρο
της γλώσσας κι εσύ
είναι σαν να έχεις συγχωρεθεί
που είδες θάλασσα


Παρασκευή

κι όμως άκουγα μακριά
πίσω σχεδόν από Διονυσίου
Σολωμού η λέξη χείλο
τα σπλάχνα
των ερωτευμένων είναι
βιβλία
που μάτια με μάτια
σε είδα με
διάβαζες σχεδόν κλαμένη από
κάτι που έσπασε και μήτε


Σαββάτο

άνοιξε κι άλλο όπως
όταν κλέβαμε γλυκό
ανάμεσα στο αλάτι και
στη γεύση όταν
μεσολαβεί ένα σώμα
είναι καλοκαίρι το ξέρει
ως και το άπιστο
δάχτυλο που άγγιξε
πριν στα χείλη δεσμοφύλακας
σιωπής


Κυριακή

σου πάει το βαμβάκι είναι αθώο
πριν και την πρώτη λέξη
σε μικρές γούβες
που κάνουν καλοκαιρινό αλάτι από
χειμωνιάτικα δάκρυα
εκεί η λέξη μου
φιλί κι η λέξη σου
βλέφαρο
ένα γδαρμένο από λέξεις
κι ακατόρθωτο μου είσαι.




δημοσιεύτηκε στην Bibliotheque
και στη σελίδα του "εν λευκώ" στο fb

© Assimina

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου