Στροφορμή, Λουκάς Λιάκος

 έχω στα χέρια μου ένα βιβλίο
έχω στα χέρια μου ένα βιβλίο και μια χαρά που θέλει να φωνάξει: μπράβο Λουκά Λιάκο!

βιογραφικά στοιχεία κι αφιέρωση, τα προσπερνώ
είναι τα -ενδεχομένως- αναγκαία των εκδόσεων
τα σέβομαι αλλά δικά μου είναι άλλα
δικά μου είναι οι μέσα του σελίδες
ξεφυλλίζω το βιβλίο, υποψιάζομαι
η δομή της σελίδας 11, της σελίδας εισόδου στο βιβλίο, το πάνω αριστερά της, με υποψιάζει
με προδιαθέτει σε αυτό που με βεβαιώνει η σελίδα εξόδου, η σελίδα 77 του τέλους της συλλογής με το κάτω δεξιά της: ο Λουκάς Λιάκος πήρε καρέκλα, κάθισε απέναντί μου, ανοίξαμε μια μπύρα και άρχισε να ("μου") απευθύνεται, ("μου") μιλάει

"Πριν σου μιλήσω ποιος νοιάζεται
από ζωή σε ζωή
το κενό είναι ακαταμάχητο
χρειάζεται να παρακολουθήσουμε
σαν εκκλησίασμα
τα πράγματα μισά"

για να φτάσει στο τέλος της κουβέντας ("μας") και προτού σβήσει το τσιγάρο και σηκωθεί για να φύγει, αφήνει την παρακαταθήκη απαντώντας ταυτόχρονα στο ενδιάμεσο ερώτημα τέλους της προηγούμενης σελίδας: Όμως τι ζητάς;

                                                                                            "Να βλέπεις τον κόσμο από
                                                                                             ψηλά
                                                                                             να μιλάς για όλο το τοπίο
                                                                                             και να μην έχεις στυλ
                                                                                             να μην έχεις ύφος
                                                                                             μόνο προσωπικές διαστάσεις
                                                                                             κι ερμηνείες για τα χέρια μου
                                                                                             που τα έλκει η νεότητα
                                                                                             και τα έλκει η χρεωκοπία"

υποψιάζομαι λοιπόν και προχωράω
ψάχνω στο σώμα του βιβλίου ύφος λέξεις νοήματα εικόνες συνδέσεις στόχο
κάποια στιγμή ξαφνιάζομαι όπως αντιλαμβάνομαι πως ο τίτλος ενός κειμένου μοιάζει όχι μόνο να εισάγει στο κείμενο αλλά να συνδέει αυτό με το προηγούμενό του σα μια συνέχεια που απλώς τονίζει, δίνει έμφαση σε λέξεις κλειδιά προεισαγάγοντας στο κυρίως σώμα κάθε φορά κι απαντώντας ή συμπληρώνοντας το τέλος μιας κάποιας διερώτησης του προηγούμενου:

σελ. 11 - 12:

[...]
χρειάζεται να παρακολουθήσουμε
σαν εκκλησίασμα
τα πράγματα μισά

Μα για όλα κάποτε θα μιλήσουμε

[...]

σελ. 23:

[...]
Το μερτικό μας πέθανε, γεννήθηκε:

Ημιτελές

[...]


σελ. 34:

[...]
Τυπικό
Μηδέν
ο Θεός δημιούργησε

Σκοτάδι

Σε μια δίκαιη θάλασσα
και μια παλίρροια
όχι από νερό
μα από εκατομμύρια γυαλιά κι αφράτο ιώδιο
[...]

κλπ

εργάτης της σκέψης (του) ο Λ.Λ. την κόπιασε, την πόνεσε, την έστρωσε ακόμπιαστη, σε μια γλώσσα ρέουσα, ανεπιτήδευτη, γερή αλλά γυμνωμένη τόσο και με τέτοιο τρόπο που σε κερδίζει, σε καθηλώνει, σε εξυψώνει
διαβάζω κι αντιγράφω:

Η συμφορά πέφτει πάνω μας. Εκείνη ανοίγει το στόμα θαυμάζοντας το σώμα και την ατιμία. Τα μαλλιά της μαζεμένα όπως-όπως εξαντλούν όλη τους την εξέγερση.

στην διπλανή σελίδα:
Ο χρόνος δεν μπορεί
και πιο κάτω:
[...]δαμάζοντας μια βαρύτητα απρόσιτη που δεν μετακινείται.

στο: Είμαι ένα καλό φιλί
Νεραϊδόπαρμα. Σε μια γωνιά δεν είχες τίποτα πέρα από αδιέξοδο εν εξελίξει. Κι ούτε φόβο βέβαια, μόνο άγριο δικαίωμα εμπρός στο θρίαμβο -άφησέ με να ζήσω- πέρα και δώθε του θανάτου.

 στο: Που σε κοιτούσα
Καλυμμένα με τέφρα, υλικά οικοδομών σε έκρυβαν κι ήσουν γλαστρούλα.

στο: Τράνζιτ
Ας κάνουμε γρήγορα. Αυτή η γειτονιά έχει μετάξι, έχει έναν πνεύμονα, δυστυχισμένα μωρά, την ελευθερία που παραπαίει. [...] Είπες, το ψέμα μας αναζητά σαν άνθρωπος. [...] Ας φύγουμε νύχτα μαζί με τους εργάτες. [...] Ας τρέξουμε.

στην: Ενδημία
Η υφήλιος εν μέσω μιας αχνιστής κατσαρόλας. Απελπιστικό πράγμα το τέτοιο σου γλυκιά μου, ένας θρήνος με το ίδιο ρεφραίν το τέτοιο σου γλυκιά μου.
[...]
Έτσι ακριβώς. Εν τάχει το τραγουδάμε. Βαβέλ. Κηδεία. Άνοιξε. Ρούφα. Το κρανίο σου στη θεία κοινωνία. Κούκου πάτερ ημών υδρορροών. [...] 

σε άλλο σημείο της συλλογής:
Αυτή είναι η άνοιξη στα δικά μας πρόσωπα, αυτή είναι. Πληγώνει γιατί δεν μπορεί να αμυνθεί. [...] Αγάπη μου τη νύχτα σε ψάχνω να σταματήσεις τη νύχτα. 

και άλλα, και άλλα, και άλλα.

Κλείνοντας, θα ήθελα να πω, πως, η αμεσότητα του λόγου του ΛΛ, η θέση/στάση του η φιλοσοφική, ο τρόπος του στην περιγραφή, η γυμνότητα της έκφρασης, με τοποθετούν "φύλακα στη σίκαλη" "στον δρόμο" των Σάλιντζερ και Κέρουακ ενώ είμαι σίγουρη πως θα μπορούσα κάπου να δω και έναν Μπάροουζ να βγάζει για να μου προσφέρει, ένα αποξηραμένο μα πλήρες χρωμάτων κι ομορφιάς, ρόδο μέσα από το Τζάνκι του, αν ο Λουκάς ήθελε. Τη γενεαλογία όμως του ΛΛ θα την δώσουν άλλοι και με τρόπο ενδεδειγμένο και καλό. Ό,τι έγραψα εδώ είναι οι δικές μου εντυπώσεις και θαυμασμός για την δουλειά αυτή του ΛΛ. Ένα βιβλίο ποίησης με προσεγμένη έκδοση στο σύνολό της από την ομάδα του Straw Dogs Editions. Ένα βιβλίο που μαζί με το πρώτο του Λουκά, "Στο Δεύτερο Κόσμο η Μοίρα", εκδ Ενδυμίων, 2011 και τα 14 κείμενά του στο Straw Dogs magazine σαν απάντηση στο ερώτημα: γιατί γράφω, δίνουν την εικόνα ενός ποιητή που γράφει επειδή αυτός είναι ο τρόπος του να μιλήσει κι όταν μιλάει έχει κάτι άξιο και δυνατό να πει.
Ας τον τιμήσουμε λοιπόν.
Λουκά Λιάκο, συγχαρητήρια! Καλοτάξιδο!

"Στροφορμή"
Λουκάς Λιάκος
εκδ. Straw Dogs
2016




© Assimina